Dit jaar kreeg ik op Internationale Vrouwendag een bos bloemen van CDA-collega Marlou Absil. Bloemen om mij als langstzittende vrouwelijk Statenlid te bedanken voor mijn inzet voor de Limburgse samenleving en de aandacht die ik daarbij heb voor vrouwen.
Ik voelde me vereerd en ik was oprecht verrast. Politiek is vaak keihard. En politiek is de afgelopen jaren ook steeds harder geworden. In de strijd om de macht en het verwezenlijken van idealen, verliezen we het eerlijke en het menselijke soms uit het oog en lijkt alles geoorloofd.
Politiek Den Haag zet daarin een toon die in menig raadszaal en statenzaal steeds luider weerklinkt. En die door een deel van de samenleving steeds normaler gevonden wordt. Het is een toon die niet alleen hard en persoonlijk is tussen politici onderling, maar die op inhoud ook keihard is richting hele groepen in onze samenleving.
In de laatste Statenvergadering voor het zomerreces werd maar weer eens duidelijk dat we daar ook in Limburg steeds vaker mee te maken hebben.
Uit onderzoek van Pointer bleek dit voorjaar dat vrouwen zich onveilig voelen in de openbare ruimte en in het bijzonder op stations en in het ov. Een groot deel van deze vrouwen vermijdt stations en het ov, of neemt andere maatregelen om zich veiliger te voelen.
Mannen en vrouwen hebben andere behoeften als het gaat om veiligheidsbeleving. Maar de reizigersonderzoeken, die veiligheid meten, kijken niet specifiek naar gender. En zo kan het, dat het ov op papier goed scoort als het gaat om veiligheid, maar dat vrouwen zich er toch massaal onveilig voelen.
Een signaal om serieus te nemen. Als Provincie Limburg zijn wij opdrachtgever van het ov in Limburg en partner in bijna iedere stationsverbouwing. Veiligheid staat met chocoladeletters in de opdracht aan de vervoerder. En met een net iets andere inrichting van een stationsomgeving, kun je voor vrouwen al een groot verschil maken. Lijkt mij nuttige informatie om rekening mee te houden bij nieuwe bouwplannen.
Bij de Voorjaarsnota diende ik daarom een motie in die vraagt om de veiligheid van het ov en stations in Limburg te onderzoeken en daarbij specifiek aandacht te hebben voor de behoeften van vrouwen. Daar kun je toch bijna niet tegen zijn, dacht ik.
Niets bleek minder waar. Radicaal rechts wilde het vooral hebben over daders. Lekker met de vinger wijzen naar hun favoriete zondebok en dan tegen de motie stemmen. Wat lost dat nu op voor vrouwen die niet de vrijheid voelen om met het ov te reizen? Als je staat voor de vrijheid in onze samenleving, dan moet je toch ook voor die vrijheid gaan staan en verantwoordelijkheid nemen?
Wat me oprecht verraste, was toch de wat ouderwetse kijk op de situatie vanuit sommige mannelijke collega’s. Dat had een hoog ‘Vrouwen moeten gewoon snappen dat ze niet overal zomaar kunnen rondlopen’- gehalte. Niet meer van deze tijd, maar helaas nog steeds realiteit.
De motie haalde het. Het onderzoek komt er. Een eerste stap in de goede richting. Ik ga werken aan concrete maatregelen om de veiligheidsbeleving van vrouwen te verbeteren. Niet alleen, maar samen met veel collega’s in Provinciale Staten. Want dat is toch waar politiek om moet draaien. Samen het goede doen voor onze inwoners.
Aleida Berghorst is fractievoorzitter van de PvdA in het Limburgs Parlement, zij schrijft de komende periode regelmatig een column voor Lokaal Bestuur
