In de afgelopen periode werd het met regelmaat gevraagd: is hij nog steeds lid? De gemiddelde PvdA-er hoeft er niet lang over na te denken wie ‘hij’ is. We waren verrast toen ‘hij’ na de verkiezingen in november het toneel weer betrad. In de rol van verkenner deze keer. We waren verrast toen ‘hij’ een van de weinige vrienden van Geert Wilders bleek te zijn. Daarentegen waren we niet verrast door de gulzigheid waarmee hij in ging op de lokroep van het land. Zo is Ronald Plasterk, als het land roept, staat hij er.
Maanden werden we in spanning gehouden door Geert Wilders over de vraag wie hij naar voren zou schuiven als zijn gedroomde kandidaat om Rutte op te volgen. Eigenlijk wisten we het wel, ondanks dat er allerlei namen werden genoemd. En hij had er zin in. Zoveel zin dat er openlijke excuses werden gemaakt aan Pieter Omtzigt over het flauwe grapje met de dienstauto. Niets stond een voordracht nog in de weg. Zijn naam scandeerde door de burelen.
Helaas, het sprookje viel uiteen in honderden stukjes. Een patent voor een kankermedicijn en bovenal zijn vermeende relatie met Sywert van Lienden zetten veel mensen aan het denken. Was Ronald wel zo’n goede keuze om premier te worden van het land? Zou hij de verbindende premier kunnen zijn die het land zo nodig heeft?
Natuurlijk kun je heel verschillend tegen deze vragen aankijken. Julia Wouters gruwelde al van het idee dat een PvdA-er dit kabinet zou gaan leiden. Wij gruwelen met haar mee. Maar verbaasd zijn we niet zo heel erg. Geen politiek analist die niet vindt dat we met een zeer ijdele man te maken hebben. Een man die al eerder heeft aangetoond dat hij er geen moeite mee heeft om de agenda van een andere partij uit te voeren en zijn eigen partij daarbij een beetje te vergeten. Als minister van Binnenlandse Zaken maakte hij vooral ruzie met ons, zijn eigen partijgenoten, over de invoering van de landsdelen en 100.000+ gemeenten. Dat pakte hij zo voortvarend op dat het leek alsof de VVD hem op zijn hielen zat. En als coördinerend minister van de decentralisaties had hij bedacht dat wethouders boven de gemeenten zouden moeten staan en op portefeuilleniveau de regio gingen bestieren. Daar leek een gebrek aan liefde voor gemeenten aan ten grondslag te liggen. Voor een PvdA’er is dat vreemd; die hoort toch te weten dat de sociaaldemocratie haar oorsprong in de lokale politiek heeft.
De volgens velen briljante wetenschapper op het gebied van de moleculaire biologie is nu in opspraak geraakt. Juist op de wetenschap ging het mis en sneuvelden zijn politieke ambities. Hij heeft de eer aan zichzelf gehouden en verliet het theater via de zijdeur. We nemen afscheid van de politicus Plasterk.
En ik neem afscheid van deze plek. Ik ben wethouder geworden in mijn dorp Hilversum. Voor mij een kers op de taart. Een geweldige kans om lokaal mijn best te doen voor de verbinding tussen de mensen en de politiek, voor bestaanszekerheid, voor een lokale overheid die er voor de mensen in mijn dorp is, om van betekenis te zijn voor de Hilversummers.
Ik dank iedereen van harte voor de mooie momenten in de afgelopen veertien jaar. Voor de vele, vele bijzondere gesprekken, voor alle contacten, bijeenkomsten, onderzoeken, moties, voor jullie vragen en inzet, voor alles. Ik dank het CLB-bestuur voor het vertrouwen tijdens deze lange reis.
Bovenal dank ik jullie allemaal voor het delen van onze liefde voor de sociaaldemocratie. Dat is wat ons bindt, de wens voor een betere samenleving. En laten we nooit vergeten dat er in elke familie weleens gedoe is, er buitenbeentjes zijn en de koude kant er ook bij hoort. Dat is ook inclusiviteit.
