De wonderen zijn de wereld niet uit. Dat is natuurlijk een hoopvolle gedachte. Voor de mensen in Roermond bijvoorbeeld. Die hebben vanaf deze week een nieuwe burgemeester, een waarnemer dat dan weer wel. Ze zijn er nog niet helemaal, maar gezien de voorgeschiedenis is het wel bijzonder.
Na de zoveelste ervaring met de gemeenteraad gooide Rianne Donders de handdoek in de ring. Het boterde niet echt tussen burgemeester en raad. En met raad bedoelen we meer specifiek Jos van Rey, oud-VVD-coryfee, oud-senator en oud-wethouder. De beelden van de confrontaties tussen de twee zijn alleen al reden om nooit meer naar de stembus te gaan.
Voor wie het even niet meer scherp heeft: Jos heeft een bijzonder cv. Hij is behept met allerlei integriteitskwesties en kreeg de nodige onderzoeken aan zijn broek. Het was zelfs zo gortig dat de VVD hem uit de partij gooide. Nou, dan heb je het bont gemaakt.
Roermond heeft dus een nieuwe waarnemer. Onno Hoes is zijn naam. Tja, ik zie de wenkbrauwen omhoog gaan. Inderdaad, ook een VVD’er. Maar wel eentje met zoveel bestuurlijke ervaring dat gouverneur Emile Roemer hem met een gerust hart voorstelde aan de fractievoorzitters in Roermond. Nu heb je niet zoveel te willen of te kiezen bij waarnemers. Meestal draagt de CdK voor en is het ja en slechts een hele enkele keer nee.
Onno is natuurlijk bekend uit Maastricht, waar hij – zonder dat Albert het wist – afspraakjes maakte met jongemannen en daarbij de scheidslijn tussen functie en privé niet echt helder meer had. Hij heeft daarvoor de hoofdprijs behaald, maar is via de achterdeur van de waarnemerschappen toch weer in de picture gekomen. Moet kunnen: een herkansing, tweede kansenbeleid.
Ik hoor het u denken, maar dan nu naar Roermond. Toch een gemeente met nogal wat blauwe plekken op het gebied van integriteit. Met nu twee mannen, oud-partijgenoten, in de ring. Is dat eigenlijk wel verstandig? Roemer heeft er vertrouwen in en ziet Hoes als man die in staat is partijen bij elkaar te brengen. Dat het bij de VVD-leden, waar hij de strijd om het partijvoorzitterschap juist op dat onderwerp verloor, niet lukte, is blijkbaar geen probleem. En zoals gezegd: de wonderen zijn de wereld nog niet uit, dus wie weet.
Feit blijft, dat niet iedereen even goed is in het bij elkaar brengen van partijen en goed omgaan met integriteitsvraagstukken. Dat is ook niet makkelijk. Vaak zijn het kwesties met een glijdende schaal, die eigenlijk anders hadden moeten verlopen. Een slechte match zullen we maar zeggen. Het speelt in alle bedrijfstakken, alleen heb je in het openbaar bestuur als volksvertegenwoordiger, wethouder, burgemeester of wat voor bestuurder dan ook wel een voorbeeldfunctie.
Dat laatste is iets wat Vera Bergkamp nog moet ontdekken. De chaos rond het Arib-onderzoek is met het terugtreden van de ambtelijke top wel compleet. Je kunt je met recht afvragen of Bergkamp ‘gewoon’ heeft geblunderd of de boel moedwillig heeft gesaboteerd. In beide gevallen is het een Kamervoorzitter onwaardig. Juist Bergkamp zou moeten weten dat het essentieel is om de verschillende rollen van elkaar te scheiden. Zeker bij een integriteitskwestie als deze.
Afbeelding: Remko de Waal | ANP
