‘Het is wel weer feest bij jullie hè,’ aldus een van mijn linkse vrienden in de gemeenteraad, terwijl hij me een beetje meewarig aankeek. Die zin vat de afgelopen weken wel zo’n beetje samen. Mensen hebben het met je te doen. Dat lijkt misschien aardig, maar zo voelt het niet.
Het is vooral zo jammer. Net nu het weer wat beter leek te gaan – de peilingen werden gunstiger, onze nieuwe politiek leider had het tijdens de algemene beschouwingen uitstekend gedaan en het energieplafond werd door vriend en vijand aan ons gelinkt – kwam eerst het abrupte afscheid van Khadija en toen de onduidelijkheid rond haar opvolging. Vriend en vijand verbaasde zich erover hoe wij dit doen als partij. De politiek duiders haalden met enig leedvermaak het oude gezegde weer van stal: de Partij van de Arbeid is goed voor de mensheid, maar niet zo goed voor haar mensen.
Wat je natuurlijk nooit zo algemeen kunt stellen. Maar los daarvan is het enorm zonde dat intern gedoe de beeldvorming over ons weer domineerde. Dit terwijl er toch echt belangrijkere kwesties zijn die over het aanzien van de politiek gaan. Die direct het draagvlak onder onze democratie raken en het broze vertrouwen in onze politici verder ondermijnen. Die de bereidheid bepalen om wel of niet naar de stembus te gaan. Kwesties kortom, waar we met onze linkse én rechtse vrienden tegen in het geweer zouden moeten komen.
Zo ben ik, en met mij velen, met regelmaat de weg kwijt om te kunnen volgen wie nu welk complot aanhangt. Thierry die als kind waarschijnlijk te veel sciencefictionfilms heeft gezien, bang naar bed ging, nachtmerries kreeg en daaraan nu een tik heeft overgehouden. Of Gideon die als kind gepest werd, vol rancune zit en daar nu in het kwadraat wraak voor neemt.
Waarom de ene uitspraak of actie van dit type heren wel heel veel stof doet opwaaien en de andere niet, is me vaak volslagen onduidelijk. Net als ik de draad kwijt raak wanneer Johan Derksen weer oreert over hoe erg het allemaal is wat die politici doen, terwijl hij toch – besmuikt lachend – een misdrijf heeft bekend.
Dit alles voelt als vervreemding. Vervreemding van de wereld om mijn heen, van de mensen die er toe doen, van mijn eigen partij en van de politiek. Terwijl dat alles mij enorm lief is. En waar ik zo bang voor ben, is dat als ik daar al last van heb, hoe het dan zit met de mensen die er van een nog veel grotere afstand naar kijken. Hoe ervaren zij dat?
Een vluchtige peiling van het EenVandaag-opiniepanel gaat ons dat antwoord niet geven, het zit veel dieper dan dat. Tegelijkertijd hebben we als politiek en politici niet zoveel kansen meer om te voorkomen, dat ‘het volk’ zich definitief van ons afkeert. De eerste echte graadmeter zal de opkomst bij de provinciale en waterschapsverkiezingen zijn. We hebben dus nog een paar maanden om het goede te doen. Rutte en consorten te ontmaskeren, heldere antwoorden op ingewikkelde vraagstukken te geven en vooral te laten zien dat we er voor alle mensen zijn.
Afbeelding: Peter Hilz
