Ik houd van die actie. Politiek is altijd een mannenbolwerk geweest, dus dan is een beetje positieve aandacht voor vrouwen op de lijst echt niet verkeerd. Wat mij betreft is er ook geen taboe op quota om het aantal vrouwen en mannen in verhouding te brengen en zo te zorgen voor echt diverse lijsten. De mannenbroeders van de SGP zullen het daar wel niet mee eens zijn, maar zij zijn de spreekwoordelijke uitzondering.
Stem op een vrouw heeft bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen succes gehad. Er werden meer vrouwen in de raad als vertegenwoordiger van hun politieke partij gekozen. Want natuurlijk gaat het één niet zonder het ander. Je stemt op een bepaalde partij, omdat je het eens bent met hun standpunten, én je stemt op een vrouw, omdat je het belangrijk vindt dat er meer vrouwen in de raad komen. Een logische afweging, waarvan je hoopt dat iedereen hem zo maakt.
Maar dat blijkt toch niet altijd het geval. Bij de ‘grassrootsbeweging’ #KiesKaag lijkt de belangrijkste reden om op haar te stemmen het feit te zijn, dat ze een vrouw is. We kunnen nu eindelijk wat doen aan de mannelijke suprematie door Kaag aan het premierschap te helpen. Meer is het niet. In deze strategie staat de persoon centraal en doet het er niet toe van welke partij ze is. De inhoudelijke standpunten van de partij zijn ondergeschikt aan het belang van een vrouw in het torentje.
Dat kan ook tot effecten leiden, waar je als partij misschien niet op zit te wachten. Zoals deze #KiesKaag beweging. #KiesKaag is een verzameling van vrijwilligers, die Kaag niet steunt omdat ze de waarden van D66 vertegenwoordigd, maar omdat ze vrouw is. De paarse huiskleur is waarschijnlijk niet zomaar gekozen. Paars is de kleur van het feminisme en paarse vrijdag, de solidariteitsdag met de LHBTIQ+-community. Dat roept een andere associatie op dan het groen van Pechtold. #KiesKaag afficheert zich graag met andere vrouwelijke leiders, zoals Merkel en Ardern. Niet vanwege de twee verschillende politieke stromingen, die deze vrouwen vertegenwoordigen, maar omdat ze ook vrouw zijn.
Het meest vreemde aan #KiesKaag is nog wel de taal, waarmee wij moeten worden verleid. Als ik naar Sigrid Kaag luister, hoor ik een zorgvuldig formulerende vrouw, een rustige stem, beschaafd en een tikkeltje upper class. Maar van dit alles is bij #KiesKaag weinig terug te horen: ‘We willen onze bek niet houden, we willen meedoen.’ Wie voelt zich hierdoor aangesproken? Als vrouw voel ik mij hierdoor eerder beledigd dan uitgedaagd. Als ik mee wil doen, moet ik mijn bek opendoen? Mijn bek?
Deze zin valt echter in het niet bij het ‘niet lullen, maar poetsen.’ Die leus schiet bij mij niet één, maar twee keer in het verkeerde keelgat. Allereerst is de verwijzing naar het mannelijke geslachtsdeel op zijn minst ongelukkig. Maar goed, laten we niet kinderachtig doen, kan gebeuren. Maar dan dat poetsen. Dat refereert toch echt aan de huisvrouw uit de jaren vijftig die de SGP zo graag ziet en heeft weinig te maken met Sigrid Kaag of haar partij.
Het verbaast mij echt. #KiesKaag schiet haar doel volledig voorbij. Ik zou ook heel graag eens een vrouwelijke premier willen zien in Nederland, van de PvdA dat dan weer wel. En ik stem ook zeker op een vrouw en vind dat meer mensen dat moeten doen. Maar een beweging, die zich met mannelijke woorden en vrouwelijke rollen uit het verleden afficheert, roept eerder een beeld op van gele hesjes dan van Sigrid Kaag. Jammer. Ook voor de actie Stem op een vrouw!
Afbeelding: Piroschka van de Wouw | ANP
