Wat voor jaar was 2015? Voor mij is het antwoord op deze vraag nog niet zo eenvoudig. Het was een onstuimig jaar. Zeker voor de lokale politiek. De decentralisaties op het gebied van de zorg en de onderkant van de arbeidsmarkt zorgden voor veel onrust, angst en riooljournalistiek, maar ook voor mooie nieuwe initiatieven, zoals de zorgcorporaties en nieuwe vormen van dagbesteding voor licht dementerenden. De grote toestroom van vluchtelingen die bij ons een veilig thuis zoeken overviel ons. Raar,want met alle informatie die dagelijks voorbij komt, hadden we hier beter op voorbereid kunnen zijn. De komst van vluchtelingen zorgde ook voor onrust, doorgedraaide dorpsbewoners, schreeuwende rechts-radicalen en een enkele onbekwame burgemeester. Maar de vluchtelingenopvang liet ook een andere kant van onze samenleving zien: wachtlijsten van vrijwilligers, buurtbarbecues om vluchtelingen welkom te heten en zoveel inzamelingsacties dat er af en toe ‘ho’ moest worden gezegd.
Het was een jaar waarin de uitersten van onze samenleving werden blootgelegd. Een samenleving die aan de ene kant stoelt op idealisme, op samen, op elkaar een helpende hand toereiken en op het overbruggen van schijnbaar onoverbrugbare tegenstellingen. Zoals we recentelijk ook zagen bij de Klimaatwet van Samsom en Klaver, coalitie en oppositie. Een wet die investeren in milieu en duurzaamheid nieuw leven inblaast. Om ook lokaal het debat over de verantwoordelijkheid in relatie tot klimaat, milieu en duurzaamheid te kunnen voeren,hebben we een lokale verordening opgesteld. We worden goed in de gaten gehouden, want binnen een paar dagen reageerde een ambtenaar van het ministerie. Volgens de door hem aangehaalde wet worden‘aan gemeenten geen bevoegdheden toegekend tot het stellen van milieukwaliteitseisen’. Wat hij daarmee wil zeggen: ‘u gaat daar niet over’. Maar we gaan daar wel over. Want als politiek willen we zaken in beweging krijgen. We willen veranderen en toewerken naar een betere samenleving voor iedereen. Politiek gaat namelijk over idealen en wij willen geen samenleving waarin het ik dicteert wat goed is voor het wij. Of het nu gaat over het milieu, de opvang van vluchtelingen of het zorgen voor werknemers en cliënten als een zorggigant omvalt. Daar gaan wij als politiek over, daar maken we ons druk over. Dit zijn namelijk zaken die het individuele belang overstijgen. We geloven in een solidaire samenleving, waarin iedereen erbij hoort en mee kan doen en waarin er voor iedereen een plek is. En soms kan dat ook betekenen dat je je eigen belang even ondergeschikt moet maken aan een gezamenlijk belang. Dit is niet de samenleving van D66 of de VVD. In hun samenleving staat het eigenbelang centraal, ook wel: individualisme. In mijn ogen staat dit gelijk aan egoïsme, waarbij het risico van morele onthechting op de loer ligt. De normen en waarden van onze samenleving gelden wel, maar niet als het je even niet uitkomt. Dat is niet waar wij als PvdA voor willen gaan. Wij willen dingen veranderen, dingen beter maken voor het collectief. En dat in een tijd waarin collectiviteit bijna een vies woord is geworden en collectieve regelingen ten onder lijken te gaan aan individuele maatwerkarrangementen.
Foto: Hollandse Hoogte
