Heel veel water en nog meer wind. De beelden van de ravage op Sint Maarten doen de overstromingen bij Houston al bijna weer vergeten. Vreselijke beelden van huizen die aan puin liggen of zijn ondergelopen, en van mensen die ontheemd zijn. Het verdriet en de wanhoop lees je af op de gezichten.
En het voelt nabij. Gek eigenlijk, want Sint Maarten en Houston liggen toch enkele duizenden kilometers van ons af. Maar hun gezichten lijken op die van ons, hun huizen zien er hetzelfde uit en hun taal kunnen we verstaan. Het zouden onze buren kunnen zijn. Buren waarvan we elke dag op het journaal weer de meest verschrikkelijke beelden zien.
Ondertussen voltrekt zich aan de andere kant van de wereld een nog veel grotere catastrofe. Een watersnoodramp die zijn gelijke niet kent. In India, Nepal en Bangladesh zijn inmiddels 41 miljoen mensen op de vlucht. 41 miljoen! Onvoorstelbare aantallen. En toch blijft het op een enkele reportage over een ingestort flatgebouw na stil. Het gevoel is anders. Geen herkenning en weinig empathie, wel de moedeloosheid.
Hemelsbreed ligt Dhaka dichterbij Amsterdam dan Houston, maar het verschil in aandacht kan niet groter. Terwijl de watersnoodramp in Azië om meerdere redenen onze aandacht verdient. Beide catastrofes zullen door de opwarming van de aarde in de toekomst vaker voorkomen. Maar de klimaatverandering zal vooral de armste landen treffen. Want hoewel de hulp in Houston en Sint Maarten te langzaam op gang kwam, zullen ze er uiteindelijk weer bovenop komen. In de dichtbevolkte delta van Bangladesh is dat helaas niet het geval. De overstromingen zijn te permanent, de bevolkingsgroei te onstuimig en de armoede te groot.
Tweedeling door klimaatverandering. Het lijkt iets van ver weg, Afrika of Azië. Toch is het dat allerminst. Natuurlijk: we hebben dijken, zeeweringen, immense gemalen, een hoogwaterbeschermingsprogramma en enorme technische kennis in huis. Maar ook bij ons zullen de minder bedeelde mensen de rekening betalen. De mensen die in de versteende wederopbouwwijken wonen. Wijken waar de woningdichtheid enorm is en het gebrek aan groen groot. Hoe dan ook niet de beste plek om te wonen, maar als de regenbuien heftiger en frequenter worden, zal je het daar als eerste merken. Het water kan nergens heen en de riolen raken overbelast. Tweedeling door klimaatverandering: op de een of andere manier ben ik bang dat we van het nieuwe kabinet op dit terrein weinig mogen verwachten.
Afbeelding: Jan de Groen | Hollandse Hoogte
