Het regent de laatste tijd politieke memoires. Op zich niets nieuws onder de zon. In het verleden schreven Ed van Thijn en Frits Bolkestein al hele verhandelingen, kwam Femke Halsema met Pluche en wist Boris van der Ham zijn liefde voor de politiek in een heus toneelstuk te verwerken. Vaak leverde dat hele mooie en verhelderende boeken op, soms zelfs indrukwekkend, maar – toegegeven – een enkele keer was het ook oersaai.
Deze maand kunnen er dus weer twee werken aan dit rijtje worden toegevoegd. Met de nodige media-aandacht – niets zo leuk als een kijkje achter de schermen – presenteerden Ybeltje Berckmoes (VVD) en Sharon Gersthuizen (SP) hun boeken. Vol verwachting klopte mijn hart. Natuurlijk, een relletje hier en daar is nooit verkeerd. Liepen de fractievergaderingen over van drank, seks en rock and roll?
Tegelijkertijd hoopte ik als liefhebber van het politieke spel op meer. Een echt inkijkje in de politieke besluitvorming. Een verhaal over het afwegen van standpunten, over wie waarom een positie in het debat innam en hoe een omstreden wet toch door de Kamer werd heen geloodst. Maar helaas. Ybeltje schrijft in haar Voorlichting loopt met u mee tot het ravijn vooral zes jaar frustratie van zich af. Wie haar optredens bij talkshows heeft bekeken, ziet vooral een vrouw die enorm boos is en zich beklaagt over ‘het partijkartel’ in het algemeen en de VVD-fractie in het bijzonder.
Een kartel waar ze dus zonder morren anderhalve Kamerperiode deel van uit maakte. Op zijn minst opmerkelijk dat ze nu pas uit de school klapt. Maar misschien is het allemaal niet zo ingewikkeld. Volgens De Volkskrant heeft Joost Niemöller een handje geholpen bij de eindredactie. Voor wie hem niet kent: Joost is journalist, heeft het niet zo op vreemdelingen en is goede vriendjes met Geert en Thierry. Net als de leden van het FvD vreest Ybeltje dat we binnenkort in Eurabia leven. En als klap op de vuurpijl sluit ze niet uit binnenkort weer de politiek in te gaan. Voor het Forum wel te verstaan, de VVD heeft afgedaan.
Dan Sharon. Geen backbencher, maar een kundig Kamerlid. Zij schreef over de gesloten wereld van de SP. Over wat we stiekem al vermoedde, maar nog niet zeker wisten: het chagrijn van Jan, de kille Renske en Harry als de redelijkheid zelve. Maar helaas ook Schoonheid, macht en liefde viel tegen. Met de literaire kwaliteit was zonder de eindredactie van Joost weinig mis. Nee, ook hier was de inhoud teleurstellend. Het boek draait toch vooral om Sharon. Sharon die de wereld wil verbeteren en Sharon die wordt tegengewerkt. Een politieke analyse blijft achterwege. En of die voorzittersverkiezing nu doorgestoken kaart was? Misschien, zeker weten doe ik het niet.
Gelukkig hoeven we niet lang te wachten op een nieuwe titel in de reeks. Ditmaal eentje uit de eigen gelederen. 22 november presenteert Roelof van Laar zijn Eerlijk duurde niet zo lang. De ondertitel Achter de schermen van de Tweede Kamer is veelbelovend. En Roelof tweette zelf al: ´Ik val niet in de categorie “ontevreden” of “niets gedaan”. Mooie dingen kunnen doen, en ik beschrijf hoe.’ Ik hoop het van harte. Want eerlijk gezegd heb ik weinig zin om achteraf weer te lezen hoe moedig (en zielig) het Kamerlid wel niet was.
Afbeelding: Reyer Boxem | Hollandse Hoogte
