Het was de week van de rare mannetjes. Zo hadden we opa Elco die met zijn afscheidstour inzicht gaf in de echte normen en waarden van het CDA en brachten de mannen van de PVV, het FvD, de VVD en DENK hun enigszins gedateerde beeld van vrouwen voor het voetlicht. Als het niet zo diep treurig was, zou je er bijna om kunnen lachen. Wat zegt het over onze Tweede Kamer dat een motie over pitspoezen, die blijkbaar bij onze traditie passen, in stemming wordt gebracht?
Een motie waarin je als tegenstander wordt weggezet als ‘jaloerse social justice warrior’ en ‘enorme zeikerd’, haalt het gelukkig niet. Toch zegt het veel over het vrouwbeeld van deze partijen en over de huidige tijdsgeest, waarin de hoon over zo’n motie wat tegenvalt. Elk woord dat we hieraan besteden is er één te veel, maar het blijft bijzonder dat de Formule 1 zelf tot het inzicht is gekomen dat pitspoezen niet meer van deze tijd zijn, en dat een politieke partij in ons parlement het nodig vindt om hen hierop te corrigeren.
En dan die andere man. In tegenstelling van Roy van Aalst van de PVV is Brinkman een man met een zekere politieke statuur. Iemand, die zijn ware opvattingen heel lang heeft weten te verhullen, maar nu bij zijn afscheid onder het mom van ‘we moeten het er eens over hebben’ laat weten wat hij werkelijk vindt. Een serieus gesprek over welke kosten voor rekening van de gemeenschap moeten zijn en welke niet.
Op zich niets mis mee. Alleen komt Brinkman met bizarre en soms ronduit verwerpelijke voorbeelden. Abortus wordt in het licht gezet van een avondje stappen, een tattoo is synoniem voor criminaliteit, en voor zowel comazuipen en echtscheidingen geldt eigen schuld, dikke bult. Toch bijzonder voor een vertegenwoordiger van een partij met christelijke waarden, en voor een man, die zijn hele leven naastenliefde heeft gepredikt.
Zonder enige schroom laat Brinkman ons meekijken in een raar en verwrongen mensbeeld. Wat zegt het vreemde gemak waarmee hij een relatie legt tussen een avondje stappen en abortus over zijn vrouwbeeld? En wat zegt het over zijn partij? Want laten we niet vergeten dat het wetenschappelijk instituut van het CDA Brinkman alle ruimte bood om deze opvattingen de wereld in te slingeren.
Na deze week is het wel duidelijk: vrouwen en rechtse partijen horen niet bij elkaar. In de ogen van rechts dienen we als pitspoezen mannen te vermaken. Blijkbaar zijn vrouwen nu ook verantwoordelijk voor de gevolgen van een gebrekkige opvoeding of echtscheiding, en is het terecht dat we de rekening in ons eentje moeten ophoesten. Brinkman en consorten schetsen een wereld waarin mannen geen enkele verantwoordelijkheid dragen en overal buiten staan.
Gelukkig weten wij beter: het zijn gewoon rare mannetjes.
Afbeelding: Katrien Mulder | Hollandse Hoogte
