Het is een rare tijd, waarin op allerlei fronten van alles gebeurt en toch ook weer niet. Trump die het klimaatakkoord opzegt en de rest van de wereld – Sharon voorop – die in het gat springt. De Kamer die nu eindelijk beseft dat we een belastingparadijs zijn, maar ondertussen wel het wegsluizen van geld door laat gaan. Of je nu kijkt naar de staat van onze maatschappij, de boze witte man, het onbehagen en de tweedeling tussen jong en oud, en laag- en hoogopgeleid: telkens weer is de analyse hetzelfde. Onzekerheid.
Jongeren komen weer makkelijker aan een baan, maar ja wel op een flexcontract. De economie draait weer als nooit tevoren, maar veel vijftigplussers hebben nog steeds geen zicht op betaald werk. En aan the race to the bottom van zzp’ende bouwvakkers met steeds idiotere uurtarieven komt voorlopig geen einde. Ook als het gaat om de korting op de huishoudelijke hulp in de Wmo of wachtlijsten in de jeugdzorg, is het onzekerheid troef. Dan zwijg ik nog maar even over de toestand in de wereld om ons heen.
En natuurlijk dragen we allemaal ons steentje bij om daar verandering in te brengen. Uiteraard steunen we de basisschoolleraren in hun strijd om een beter loon. Lastiger wordt het al als het om de conducteurs en machinisten van de NS gaat, want we willen toch wel op tijd zijn. Helemaal duivels is de afweging tussen de goedkope Poolse en de wat duurdere Nederlandse schilder. Natuurlijk wil je niet meewerken aan verdringing, maar het scheelt wel echt heel veel geld.
Gelukkig hoeven we de samenleving niet in ons eentje te verbeteren. Dat doen we samen, samen in de partij. Dinsdag legde Paul Depla tijdens #ClubRood de eerste puzzelstukken: ‘De PvdA moet de komende jaren veranderen van een klassieke bestuurderspartij in een brede volksbeweging, die naast en met de mensen opkomt voor ieders bestaanszekerheid. De partij moet zich “volledig focussen” op de thema’s werk en inkomen, zorg, milieu en de multiculturele samenleving om het geloof in de sociaaldemocratie terug te winnen.’
Depla heeft alleen de hoekstukken gelegd: we blijven een brede progressieve volkspartij. De rest van de puzzel gaan we zelf leggen. Ieder puzzelstukje is daarbij even belangrijk en onmisbaar. Zonder elkaars hulp lukt het niet. Misschien is dat nog wel de meest bemoedigende gedachte van de afgelopen tijd. Het idee dat je als politieke partij niet meegaat met de verkeerde tijdsgeest van de grote dikke ik en het verdedigen van het deelbelang, maar dat je opkomt voor de bestaanszekerheid van ons allemaal.
En dat alles tijdens een gezellige én inhoudelijke bijeenkomst. #ClubRood was geslaagd: volle zaal, pizza, muziek en gesprekken op hoog niveau. Een brede progressieve volkspartij in wording. Het is de afgelopen jaren weleens anders geweest. En toch volgde er weer een zure en vooral onjuiste tweet: ‘Alleen maar zenden en het bier is net zo verdund als de PvdA.’ Uiteraard hoort dat bij die brede volkspartij. Net zoals je binnen die partij van mening mag verschillen over van alles en nog wat. En dat luidruchtig mag uiten.
Maar doe dat dan niet anoniem op nu.nl. En zeker niet als oud-Kamerlid je gal spuien over ‘strategische onbenullen’ en vriendjespolitiek. Wanneer je eerst vier jaar lang – ook binnenskamers – braaf het kabinetsbeleid hebt verdedigd en nu anoniem heel ‘stoer’ en ongenuanceerd afstand van alles en iedereen neemt, ben je in mijn ogen weinig geloofwaardig. Nee dan de burgemeesters die met naam en toenaam op de voorpagina van de Volkskrant stonden. Ben het niet met ze eens, maar kan wel respect voor het open vizier opbrengen. Desalniettemin maakt het me onzeker. Want ondanks alle mooie woorden en hoopvolle signalen staan we aan het begin. Aan het begin van een ongelooflijk ingewikkelde puzzel. Is het dan wijsheid om via de media die stukken proberen te leggen?
Ik denk eigenlijk van niet.
Afbeelding: Still Facebook PvdA
