Met een nieuw verkiezingsjaar in zicht wordt het weer tijd voor een terugblik op het afgelopen jaar. Zeker als je de politiek op de voet volgt, valt het niet mee om orde in de chaos te scheppen. Zo maakt iedereen zich zorgen over de opkomst bij de verkiezingen, de niet-stemmers en desinteresse in de politiek. En komen politici er als zakkenvullers, graaiers en incompetente bestuurders niet al te goed van af. Bovendien verschijnt om de week een verontrustend rapport over de toekomst van de democratie, ‘het aanzien van het ambt’, nut en noodzaak van referenda, de participatieve versus de representatieve democratie en natuurlijk de bedreigde toekomst van Europa. En dan lijkt er in Nederland elke dag wel een partij bij te komen.
Nu is dat laatste sinds enige tijd min of meer gebruikelijk. Al begon men wel vroeg dit jaar. Ruim voor 15 maart popten er overal in het land nieuwe partijen uit de grond. Henk Kuipers, die volksvertegenwoordiger voor ‘iedereen’ wil zijn, richtte de partij Rechtdoor op en Hero Brinkman, bijna terug van nooit weggeweest, probeert het nog een keer met zijn Democratisch Politiek Keerpunt.
Ook David Pinto verdient een bijzondere vermelding. Deze politiek nomade, die tevergeefs de PvdA, D66 én de VVD met zijn unieke politieke talent probeerde te veroveren, waagt een poging met Liberté, Egalité et Fraternité (LEF). De hoogleraar kon het verraad van zijn nummer twee en muze, Leonie Sazias, waarschijnlijk niet waarderen. Nog voordat de kandidatenlijst bij de Kiesraad lag had deze oud-presentatrice hem al weer verlaten voor Henk en Jan van 50PLUS.
En dan zijn er nog de jongens achter het Oekraïne-referendum, die zich begin dit jaar nog schaarden achter de groep ontevreden schreeuwers en via het referendum de ‘democratie wilden redden’. De politiek was immers niet te vertrouwen en de gewone man werd niet gehoord. Zich inlaten met de politiek? Nee, dat onder geen beding.
Tot ergens in september. Want Jan Roos was nog niet lijsttrekker van VNL, of Thierry kwam met zijn Forum voor Democratie. Thierry, die in ijdelheid en grootheidswaan niet voor een keizer uit het Romeinse Rijk onderdoet, beloofde plechtig en in bekakt ABN om Nederland weer terug te geven aan ‘het volk’. Tot slot kwam Jan Dijkgraaf van GeenPeil vorige week met zijn idee om als veredeld stemkastje de Tweede Kamer in te gaan. Voor iedere wet een referendum, voor ieder Kamerlid een partij.
Ondertussen ruziën de voormalige bondgenoten over wie het beste de onderbuik vertolkt en is er van de vroegere vriendschap weinig meer over. En nu we het toch over ruziemaken hebben, is daar nog Nieuwe Wegen van oud-partijgenoot en kortstondig kandidaat-lijsttrekker Jacques Monasch. Maar Jacques, we zijn bijna door onze woorden heen, dus als je niet het erg vindt, laten we het hier even bij.
Al deze mannen staan te trappelen om te doen, waar ze zeggen een hekel aan te hebben: politiek bedrijven. De macht lonkt. Allemaal hebben ze geroken aan de verleidingen van de politiek en willen ze in het middelpunt van de aandacht staan. Alles voor een item in het NOS-journaal. Zonder inhoud, dat wel. Ik mag hopen dat ze geen zetels krijgen. Mocht dat zo zijn, dan heb ik diep medelijden met onze nieuwe partijleider Lodewijk Asscher: samenwerken met dit soort figuren zal een zware dobber worden.
Afbeelding: Hollandse Hoogte
