Dit is een ode. Een ode aan Jesse. Gewoon, Jesse. Met zijn krullen als altijd fantastisch mooi gerangschikt, zijn trouwe ogen schuin omhoog, zijn schampere lachje. Zo gewoon Jesse.
Dit is een ode. Een ode aan Jesse, zoals hij daar toch maar ging staan en een beetje onwennig zijn woorden in de camera uitsprak. Licht gebogen, niet te dominant.
Dit is een ode aan de ode van Jesse. Jesse, een tikje onzeker: hij vond het best wel eng, het was immers een experiment. En een beetje ongemakkelijk ook. Licht verontschuldigend de complimenten in ontvangst nemen over hoe goed hij het had gedaan.
De ode van Jesse ging eigenlijk ook gewoon over de zoektocht van Jesse. Jesse die vriendjes wil worden met de gewone man en vrouw. Maar dan wel de gewone man en vrouw die werken voor de publieke zaak. De brandweervrouw, de politieman, de leraar, de huisarts en de psychiater. Zij zijn gewoon gebleven, net als Jesse.
Jesse die voor ons de politiek in is gegaan en de wereld buiten Den Haag daardoor nog niet echt aan den lijve heeft ondervonden. Jesse die daarom gewoon op tour langs de kantines van Nederland is gegaan. Om te praten met de gewone man en vrouw die daar zoals bekend verblijven. Jesse die ondanks de drukte, de roem, de faam en de fans gewoon tijd vrijmaakt voor ons, de gewone mensen. Om van gedachten te wisselen over de gewone dingen in het leven en het werken voor de publieke zaak.
En toen deed Jesse een ontdekking. Het zijn doorzetters die gewone mensen. Vechtjassen, klasbakken, aanpakkers. Daarom bracht Jesse zijn ode aan hen: aan de handen die helpen, de harten die horen, de niet-schreeuwers, de niet-klagers, de niets-vragers. Een lofzang die in het teken staat van de wens van Jesse, zijn gewone wens, om aanvoerder te worden van het volk. En om dat te kunnen worden heeft hij een brede volkspartij nodig en daarom moet GroenLinks van het volk zijn. Vandaar deze ode.
Ze doen dat verbluffend goed bij GroenLinks. Een ode aan hun campagneteam is zeker op zijn plaats. Prachtige timing: begin van het politieke seizoen, bij de publieke omroep en met de politieke journalisten erbij. Iedereen aan tafel was onder de indruk van Jesse (en van zijn ode). Mooi gesproken, gedurfd vooral. En dat klopt. Al voor de tweede keer weet Jesse de publieke omroep in te zetten voor zijn eigen imago. Voor Jesse is dat bijna gewoon geworden, zo gewoon dat ook de publieke omroep het gewoon is gaan vinden. Het is de ode van de NPO aan Jesse. En Jesse? Die wil het niet meer hebben over de beelden, maar over de inhoud. Zoals we dat van Jesse, man van het volk, gewend zijn.
Gewoon Jesse.
Afbeelding: Marco Okhuizen | Hollandse Hoogte
