Maandenlang leef je er naartoe. Wat zou er in staan? Hoe denkt de nieuwe coalitie over de grote vragen van deze tijd? En dan ligt het ineens voor je voeten. De analisten buitelen over elkaar heen en talkshows zijn gevuld met blije en boze politici. En allemaal hebben ze één ding gemeen: het zijn mannen.
Maar in eerste instantie valt dat niet op. Je bent nog teveel verdiept met het zoeken naar de ratio achter het regeerakkoord. Het is een verstandshuwelijk, zeker. Een cafetariamodel, zoals een commentator snedig, maar terecht opmerkte. Er is geen moeite gedaan om de ideologische verschillen te overbruggen of te verbergen: het individu én het collectief; Wilhelmus én genderneutraliteit; bakfiets én kerkbank.
Toegegeven, de formerende partijen stonden voor een lastig karwei. Dus kozen ze voor de vlucht naar voren. Vertrouwen in de toekomst. Vertrouwen daar is iedereen immers voor. En toekomst is redelijk onvermijdelijk. Hoe die toekomst er precies uit moet zien, staat niet expliciet vermeld. Ja, de rekening wordt gelegd bij een volgend kabinet. Dat er als de voortekenen ons niet bedriegen, snel zal zijn. De liefde spat immers niet van de heren af.
Natuurlijk, er zitten soms best aardige dingen in. Dat vaderschapsverlof bijvoorbeeld. Zes weken is behoorlijk serieus. Maar al lezende begint het me te dagen en bekruipt me een unheimisch gevoel. Telkens wanneer er een stimulerende maatregel wordt aangekondigd, lijken het de mannen te zijn die ervan profiteren. Of het nu het door de werkgevers ingefluisterde afschaffing van de dividendbelasting is of het extra geld voor de crime fighters en militairen. Het zijn de mannelijke beroepsgroepen – de multinationals waar slechts een enkele vrouw in de top te vinden is, en defensie en de Nationale Politie waar de man-vrouw verhouding nog lang niet in evenwicht is – die het zoet krijgen.
Dit terwijl de beroepsgroepen waarin vrouwen de boventoon voeren, het vooral zuinigjes aan moeten doen. Na de € 270 miljoen van Asscher komt er voor de leerkrachten uit het basisonderwijs geen salaris bij, en in de wijkverpleging wordt nog verder bezuinigd. Maar ook een maatregel als de opbouw van een individueel pensioenvermogen zal met name vrouwen treffen. Vrouw werken immers vaak in deeltijd en zullen dus minder kunnen opbouwen. En wat te denken van het zotte idee om pas na drie jaar de tijdelijke contracten om te zetten in een vast contract. Ook dat is een streep door de rekening voor werknemers in sectoren waar flexibel en parttime de norm is. Sectoren waar – je raadt het al – vooral vrouwen werken.
Dan heb ik het nog niet eens gehad over het door Buma en Seegers gekoesterde jaren vijftig beeld van de vrouw als pilaar van het gezin en het gezin als hoeksteen van de samenleving. Nee, het valt me tegen. De stem van de moderne vrouw werd aan de onderhandelingstafel duidelijk gemist. Juist van Pechtold en Rutte had ik meer verwacht. Blijkbaar is de normale, hardwerkende Nederlander nog steeds mannelijk.
Rutte III: door mannen én voor mannen.
Afbeelding: Phil Nijhuis | Hollandse Hoogte
