De samenleving verandert. Vroeger was het normaal om de visite te trakteren op een sigaar en kon je in cafés en restaurants nog naar hartenlust roken. Niet ergens in een zielige rookruimte of buiten in de kou, maar ‘gewoon’ midden in de zaak. De roker is in twintig jaar tijd een paria geworden. Roken is slecht voor je eigen gezondheid, die van je omgeving en kost de samenleving ook nog eens heel veel geld. ‘Doe het niet’ is het devies van elke beleidsmaker en politicus. We ontmoedigen met meer accijnzen, controle en afschrikwekkende plaatjes.
Alcohol is eenzelfde lot toebedeeld. De campagne NIX18 werd gelanceerd. Alles om te voorkomen, dat de nieuwe generaties verslaafd raken aan de drank, zich bandeloos gedragen bij het uitgaan en met een slok op achter het stuur stappen. En wederom veranderde er in twintig jaar veel ten goede. Inmiddels dient zich een nieuw fenomeen aan. Onze jeugd wil graag feesten. Natuurlijk het liefst met harde muziek, die je niet alleen hoort, maar vooral ook voelt in je lijf. Over de muzieksmaak heb ik het niet. Je houdt ervan of niet. Het wordt een ander verhaal als geluidsnormen moeten worden overschreden om dat gelukzalige gevoel te ervaren. Dat jongeren met een piep in hun oren thuiskomen en dat dat op de lange termijn schadelijk is voor het gehoor, is al lang en breed bekend. Bij het verstrekken van vergunningen voor dansfeesten wordt daar dan ook rekening mee gehouden. Voor de omgeving én voor de bezoekers.
Tot zo hard en niet harder. Althans in theorie, want in de praktijk blijkt de grens fluïde te zijn. Onder druk van organisatoren – ‘anders zoeken we toch een ander recreatiegebied’ – wordt er op dansfeesten zoveel lawaai geproduceerd, dat bezoekers een levensgroot risico lopen om met blijvende gehoorschade naar huis te gaan. Waar groenwerkers verplicht gehoorbeschermers dragen tegen de bladblazers, stellen we bezoekers van dansfeest doelbewust bloot aan deze schadelijke herrie. Tot zover de zorgplicht van de overheid.
Gelukkig is daar wat op gevonden. Geen strengere handhaving, maar de campagne ‘I love my ears’. Overheid, de muziekwereld en andere betrokken hebben al weer een poosje geleden afspraken gemaakt om het aantal decibel tot een gezond niveau terug te brengen. Let wel, een gezond niveau mits je oordoppen draagt. In de gemeente Westervoort zijn ze daarmee aan de slag gegaan. Iedere zestienjarige krijgt gratis en bovendien kwalitatief uitstekende oordopjes. Kost € 1500, maar daarmee bespaar je de samenleving heel wat ellende volgens de VVD-wethouder. Nu maar hopen dat deze jongeren dit cadeautje niet zijn vergeten als ze naar een festival gaan. Ik wens de wethouder het beste, maar vrees het ergste. Het dragen gaat immers ten koste van de juiste belevenis. Je voelt de bas niet meer met zulke geluidsdempers en de beat klinkt ook anders zo.
Een typisch gevalletje van de paard achter de wagen spannen. Het ligt natuurlijk niet aan de techniek. De volumeknop terugdraaien kan iedereen. Nee, het is een gebrek aan politieke durf. Want stel je voor, dat een organisator naar een andere gemeente uitwijkt. Heb je als gemeente toch weer een kans om aan je hippe profiel te werken gemist. Dus dansen we verder tot we doof zijn. Over twintig jaar ongeveer, dan zal het geluidsniveau wel weer naar beneden gaan.
Afbeelding: Frank de Roo | Hollandse Hoogte
