Of ik iets wilde schrijven over het nieuwe kabinet. Mocht best scherp zijn. Iets over een ‘rariteitenkabinet’ ofzo.
Zit nu al tijden naar een leeg scherm te kijken. Aanhikkend tegen die column van zeshonderd woorden. Moest het iets lolligs worden? Vilein? Een scherpe ontmaskering van het kabinet-Schoof 1 dat eigenlijk toch Wilders 1 zou zijn?
Het enige dat me bezighoudt is de vraag: komt dit wel goed? Niet met die column, of met dit kabinet. Maar met ons land. Komt het wel goed?
Afstanden lijken alleen maar groter te worden. De kloof tussen aandeelhouders van multinationals en mensen met een kleine portemonnee die worstelen om rond te komen. De kloof tussen mensen die zich hebben verbonden met Nederland, maar zo niet gezien worden en de ‘echte Nederlanders’. De kloof tussen de hoopvollen en mensen met te weinig kansen. De kloof tussen de waarheden en feiten en niet-waarheden en fabels. Tussen de beloftes die worden gemaakt en de mate waarin die kunnen worden waargemaakt. En wie krijgt daar straks de schuld van?
Komt dit wel goed als we elkaar niet meer zien als mensen, maar als tegenstanders? Hoe moet het met ons allemaal dan gaan, als we een samenleving worden die zich opsplitst in extremen en tegenpolen, waar we elkaar niet meer kunnen vinden daar waar het echt telt. In het hart.
Want als je in het hart van een ander zou kunnen kijken, wat denk je dan aan te treffen? Wat willen de nieuwe Nederlanders, gevlucht voor vreselijke toestanden elders? De jonge woningzoekenden? De gepensioneerden? Kopers? Huurders? Arbeidsmigranten? Mensen die ziek zijn, of leven met een beperking? Mensen die werken, mensen die niet kunnen werken? Zij willen een zeker bestaan. Een veilige plek voor zichzelf en hun geliefden. Welzijn. Gezondheid. Liefde. Geluk. Gewoon een fijn leven.
Mens zijn.
Het kan overigens. De mens zien in de ander én dingen voor elkaar krijgen. In Arnhem doen we dat. Ook zonder spreidingswet kiezen we ervoor om nu en in de verre toekomst permanent duizenden mensen op te vangen die hun land hebben moeten verlaten voor een veilig nieuw bestaan. Investeren we in een groene stad met toegankelijke cultuur die voor iedereen te betalen is. Bouwen we duizenden nieuwe betaalbare woningen. En halen we mensen uit hun diepe financiële ellende door al hun schulden op te kopen.
Wat staat ons te doen? Vanuit onze steden en dorpen dan maar oppositie voeren tegen het kabinet? Zijn daar onze inwoners dan bij gediend? Zij die liever geen zaken meer doen met een PVV-minister en collega’s die wel de telefoon opnemen: allebei de standpunten zijn te begrijpen. Als we maar niet normaal maken wat niet normaal is. Ons altijd uitspreken tegen mensen die racisme en omvolkingstheorieën prediken en mensen tegen elkaar uitspelen op basis van afkomst. Als we ondertussen maar laten zien dat een zachtere samenleving die naar elkaar omkijkt betere resultaten boekt dan hardvochtig wantrouwen. Bestaansonzekerheid oplossen met een overheid die levert en z’n burgers vertrouwt. Betaalbaar bouwen voor iedereen in plaats van mensen de schuld geven van een kapotte woningmarkt. Dan komt het land (en het kabinet) erachter dat die sociaaldemocratische en groene ideeën eigenlijk heel logisch zijn. En ziet de toekomst er hopelijk zonniger uit dan we nu vrezen.
Naïef en overoptimistisch misschien. Ik probeer mezelf toch semi-therapeutisch uit een dip te schrijven. Maar komt dit wel goed?
Ik weet het niet. Maar ik zal het me niet laten gebeuren dat ik er niet alles aan heb gedaan om het beter te maken.
