Deze week werd de woningmarkt een stukje socialer gemaakt. Door het aannemen van het wetsvoorstel betaalbare huur. Meer dan 300.000 huishoudens gaan minder betalen aan huur. En dan geen klein bier, maar echt fors minder, gemiddeld 190 euro per maand. Voor de mensen die een woning huren met een energielabel D, E of F komt daar nog een tochtkorting bovenop. En het wordt mogelijk om te hoge servicekosten aan banden te leggen. Hulde aan onze mensen in de Tweede Kamer. Hulde aan Habtamu de Hoop.
Het is een helder statement van de Kamer om woekerhuren aan banden te leggen. En minstens net zo belangrijk, een duidelijk signaal aan iedereen die actief is op de woningmarkt: het is genoeg geweest met het uitbuiten van de woningnood. Althans, we hopen dat met deze wet het begin is gemaakt om de gekte op de woningmarkt echt aan banden te leggen.
De woningnood en de woekerprijzen op de woningmarkt hebben we voor een groot deel zelf gecreëerd. Door de verantwoordelijkheid voor het grondrecht op wonen aan de markt over te laten. Door ontwikkelaars, die in de vorige financiële crisis bewust minder bouwden om zo schaarste te creëren waardoor de huizen duurder werden. Door het niet belasten van huuropbrengsten. Door de verhuurdersheffing. En door de vrije sector bijna geen spelregels mee te geven maar de corporaties wel aan banden te leggen.
Voor steeds meer mensen is de woningmarkt een bijna niet meer te nemen vesting geworden. Voor anderen is die woningnood niet meer dan een verdienmodel. Neem de grote beleggers en ontwikkelaars, maar ook de particulier die met zijn spaargeld een huis ‘erbij’ kocht om te kunnen ‘genieten’ van de onbelaste huuropbrengsten.
Het was dan ook hun verzet tegen deze wet dat luid klonk. Gewaarschuwd werd dat de Wet betaalbare huur voor fors minder huurwoningen zou gaan zorgen. Particuliere verhuurders dreigden met de verkoop van hun huurwoningen, woningmarktdeskundigen waarschuwden voor dit onbedoelde effect. En, zeiden deze, de mensen die nu deze woningen huren (tegen exorbitante prijzen), kunnen deze huizen nooit kopen en dan wordt het nog moeilijker. Een prachtig voorbeeld van een kip-ei redenatie. Je koopt een goedkope woning om duur te kunnen verhuren, deze woningen worden een beleggingsobject en stijgen in waarde, vervolgens zijn ze te duur geworden voor mensen met een modaal inkomen en dan vind je dat de reden waarom de hoogte van de huren niet aan banden moet worden gelegd.
Ze vergeten er alleen even bij te vermelden dat het ook nooit de bedoeling is geweest dat deze koopwoningen op deze manier zouden worden uitgepond als huurwoning, met bijna onbeperkte mogelijkheden tot het steeds maar weer verhogen van de huren naarmate de schaarste toeneemt. En daar komt nu een einde aan.
Oké, de Wet betaalbare huur is niet dé oplossing voor de woningnood. Maar het is wel een belangrijke stap. En ja, alleen door meer te bouwen wordt het aanbod groter en de 900.000 woningen van De Jonge zijn er bij lange na nog niet. Maar, met de wet zijn wel 300.000 huishoudens geholpen. Stel je dat eens voor: 300.000 huishoudens die per maand misschien wel bijna 200 euro minder aan woonlasten kwijt zijn. Dat is pas echte winst.
