‘Technocratisering, individualisering en digitalisering maken de samenleving steeds ingewikkelder’. Een zin die je zo maar kunt tegenkomen in een willekeurige gemeentelijke beleidsnota. Een zin die bovendien klopt als een bus. Zie het voorbeeld van Johan, een willekeurige jongen van 23 jaar die een tijdje geen vaste woon- of verblijfplaats heeft gehad. De gevolgen zijn groot.
De relatie tussen Johan en zijn ouders loopt niet zo lekker en na de zoveelste ruzie pakt hij zijn spullen en vertrekt. Hij logeert bij vrienden. Een paar weken bij de ene vriend en dan vertrekt hij weer naar iemand anders. Ondertussen verhuizen zijn ouders. Johan weet dit wel maar hij en zijn ouders denken er niet aan dat hij ingeschreven blijft staan op zijn ouderlijk adres. Johan heeft geluk, hij vindt een baan en gaat nog één dag per week naar school. Lang gaat dit goed, tot hij op een dag met zijn scooter door rood rijdt en een boete krijgt. Deze boete wordt naar zijn ouderlijk huis gestuurd, dat is immers het laatste bekende adres van Johan. De nieuwe bewoners gooien de boete in de prullenbak. Hij is immers niet aan hen gericht. Wat begon met een boete van 160 euro loopt al snel op naar 487 euro. Na de zoveelste aanmaning van het Centraal Justitieel Incassobureau (CJIB) sturen de nieuwe bewoners maar eens een boete terug. Op de envelop schrijven ze de tekst ‘Verhuisd. Adres onbekend’. Zonder dat hij het zelf weet wordt Johan geïdentificeerd als jongere zonder woon- of verblijfplaats.
Na verloop van tijd is Johan het logeren beu. Hij vindt een mooie ruime kamer. Het enige probleem is dat hij zich niet kan inschrijven op dat adres. Illegale kamerverhuur, het is geen onbekend fenomeen. Ondertussen zit de gemeente ook niet stil, een jongere zonder vaste woon- of verblijfplaats? Dat kan niet! Er gaan brieven naar zijn oude adres en zijn ouders krijgen brieven op hun nieuwe adres. Alleen Johan krijgt geen brief, zijn adres is immers onbekend. Ondanks de ruzie met Johan sturen zijn ouders hem een berichtje. Johan snapt dat het zo niet langer kan en wil zich toch laten inschrijven. Dan maar een boze huisbaas.
Maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Een DigiD aanvragen om zijn nieuwe adres door te geven kan niet omdat hij nergens ingeschreven staat. Inschrijven bij de gemeente kan niet omdat zijn huisbaas dan een verklaring moet geven waarmee hij akkoord gaat met de inschrijving. Wat moest Johan nu doen? Gelukkig is er een ambtenaar bij de gemeente die inziet dat dit een lastig op te lossen probleem is. Helaas mag deze ambtenaar zelf geen oplossing bedenken, daarvoor moet Johan een afspraak maken met zijn manager. Een week later zit Johan met de betreffende manager om de tafel. De oplossing is snel gevonden. Als zijn huisbaas toestemming geeft dan kan worden geregeld dat Johan wordt ingeschreven alsof hij geëmigreerd is vanuit het buitenland. Dat klopt natuurlijk niet, maar volgens de manager is dit de enige manier om weer een legale inwoner te worden van een van onze grote steden. Johan is ondertussen ten einde raad. Zijn huisbaas krijgt medelijden en zet alsnog zijn handtekening. Johan krijgt officieel de status van migrant, ondanks dat hij in de afgelopen jaren werk had, belasting betaalde en naar school ging in dezelfde stad waar hij zich nu eindelijk weer kan inschrijven. Met zijn inschrijving kan hij ook een DigiD krijgen en ziet het overzicht van openstaande vorderingen bij het CJIB. De boete van 500 euro is inmiddels betaald. Blijft er nog één probleem over. De uiterste vervaldatum van de verkeersboete is namelijk al verstreken. Nu maar hopen dat het incassobureau begrip heeft voor de situatie van Johan. Vraag blijft natuurlijk hoe Johan door rood heeft kunnen rijden terwijl hij in het buitenland woonde.
Ingewikkelder kunnen we het niet maken…
Foto: Hollandse Hoogte
