Politiek. We raken er niet over uitgepraat. Het is leuk, boeiend en uitdagend. Net als bij het voetbal heeft iedereen altijd een mening. Mensen mopperen, maken zich druk én raken eraan verslaafd. Als politicus zelf mag je overal wat van vinden. Of dat nu in de raadszaal, in de lokale krant, op je Twitter-account of in de Tweede Kamer is. Er wordt van je verwacht dat je een mening hebt en die vrijelijk ventileert.
Of dit altijd op de juiste informatie gebaseerd is of niet, maakt daarbij voor sommige politici niet zoveel uit. Niets is zo verslavend als zorgelijk een opvatting de wereld in slingeren en voor even het middelpunt van de belangstelling te zijn. Mensen luisteren en willen met je in gesprek. Al was het maar om je te laten weten wat ze van je opvatting vinden. Kortom: als actieve politicus stel je wat voor.
En dat alles ben je kwijt als je politicus af bent. Geen luisterend oor meer, geen media-aandacht. Niemand die vraagt wat jij ergens van vindt. Voor sommigen is dat lastig. Heel erg lastig. Zij hebben het dusdanig zwaar dat zij weer terugkeren. Wel in een andere gedaante, een andere rol en vaak genoeg in een andere partij. Jan Nagel is zo iemand. Begonnen bij de PvdA en (voorlopig) geëindigd bij 50PLUS. Joost Eerdmans is ook een bekende: van het CDA, de LPF, EenNL naar nog een paar. En ook Pim Fortuyn kon er wat van. Met de PvdA, CDA, VVD, Leefbaar Rotterdam en de LPF stond zijn teller op vijf.
Hoewel de kiezer over het algemeen niet zoveel van dit overloopgedrag moet hebben, weten een aantal van de overlopers zich elke keer weer in de aandacht te spelen. Ik voorspel dat we binnenkort een naam aan dit rijtje mogen toevoegen. De voortekenen zijn daar. Henk Bleker, de charmante ponyboer met een licht Gronings accent. De man die als staatssecretaris eigenhandig alle mogelijke natuursubsidies de nek omdraaide nadat hij daar zelf met zijn eigen bedrijf dankbaar gebruik van had gemaakt. Van wie de Ecologische Hoofdstructuur en het verbinden van de natuurgebieden niet zo hoefde. De man die met een voetbalkaartje voor tv-kijkend Nederland bij Mauro een wit voetje probeerde te halen. En de man die het CDA wilde redden, maar het privé niet zo nauw nam met de christelijke waarden.
Die man wil weer terug in de politieke arena. Als Italië-watcher, verdediger van Trump én als adviseur van Thierry. Want Thierry wil de brug slaan met het platteland en Henk moet daarbij helpen. Het klikt, zeggen ze allebei in koor. Dit type liefdesverklaringen betekent meestal maar één ding. Een partijwissel is aanstaande. Enige mogelijke kink in de kabel is dat ze allebei wel heel veel gemeen hebben. Er kan er maar één in de schijnwerpers staan.
Afbeelding: Maarten Hartman | Hollandse Hoogte
